Wat hebben we in godsnaam de laatste decennia uitgespookt met onze jeugdige samenlevingsgenootjes? Hoorn is niet de enige gemeente waar de jeugdzorg een veel groter aandeel opeist van de gemeentelijke begroting dan wenselijk. Sinds het Rijk op het idee kwam om de bekostiging van de jeugdzorg bij de gemeenten te droppen om op die manier van een hoofdpijndossier af te komen zijn de kosten ervoor elk jaar meer geworden. Ook in Hoorn maken de leden van de gemeenteraad zich daar grote zorgen over.
Er moet bezuinigd worden op de kosten van de GGD in ons deel van Noord-Holland. En onze bezorgde fracties, althans het fijngevoelige deel ervan, maken zich bijzonder veel zorgen over de gevolgen van die bezuiniging voor de opvang van de problemen bij de jeugd. Het lijkt er al enige jaren op, sinds het Rijk zich verkneukelend van deze lastige zorgpost distantieerde, dat met name bij de jeugd de geestelijke gezondheid achteruit holt. Natuurlijk hoop ik ook op een generatie jongelingen die het leven aankan, zoals dat zich aan hen manifesteert.
Ik mocht 43 jaar beroepsmatig met jonge kinderen aan de gang zijn om hen een stukje verderop te brengen. Niet alleen met nuttige kennis in hun hoofdjes, maar ook met een beetje ervaring in gemeenschapszin. Samen met leuke en minder leuke dingen bezig zijn om ze een beetje weerbaar te krijgen. Tijdens de opleiding tot dat werk zijn eigenlijk veel te weinig nuttige instrumenten aangereikt, maar dat mocht je jezelf al doende eigen maken. Ik ga nu niet trots beweren dat ik daar in mijn tijd goed in geslaagd ben, maar ik moet heel diep in mijn geheugen graven om namen op te vissen van kinderen die extra ondersteuning van professionele jeugdprobleemoplossers behoefden. Wat ik wel meemaakte is dat er gaandeweg allerlei namen langskwamen in vakliteratuur van productiefoutjes die de kinderen meekregen. Meestal met afkortingen in het Engels. ADHD werd daar een van de bekendste van.
Ik heb ook buiten school kinderen meegemaakt, die echt hulp nodig hadden. Hulp, die de ouders niet konden bieden. Er was opluchting wanneer daar wel adequate hulp geboden kon worden. Via de GGZ. Ik ken niet alle afkortingen in de lijst van mankementjes. Ik hoop te mogen aannemen dat niet sinds het bedenken van die afkortingen het aantal mankementjes is toegenomen en dat daarom de hulpvraag uit de hand dreigt te lopen. Ik vraag mij wel in toenemende mate af of alle onvolkomenheden automatisch voor hulp in aanmerking moeten komen.
Toevallig las ik gisteren over de psycholoog Erwin van der Deen, die van mening is dat er een veel te grote roep wordt gedaan op hulp die via de GGZ kan worden verleend. ‘We worden veel te afhankelijk gemaakt van een behandelaar wanneer we het moeilijk hebben’, stelt hij. Ik neig ernaar hem te geloven. Van der Deen heeft een boek geschreven waarin veel handreikingen worden gedaan om de geestelijke problemen zelf aan te pakken. Een man naar mijn hart, die psycholoog! Durven we over mensen van elke leeftijd, die zich niet zo prettig voelen, te zeggen dat ze zelf een hoop kunnen doen aan hun ongemak?
In de coronatijd heeft de kinderziel een opdonder gehad, moeten we geloven. Dat kinderen onder schooltijd niet meer op hun telefoon mogen zitten moet desastreus zijn. Influencers niet goed kunnen volgen is traumatisch te noemen. Ook studenten hadden het in coronatijd zwaar, want ze konden niet meer naar de kroeg om op elkaar geplakt even afstand te nemen van de studiestof. Sorry, ik zet nu misschien iets te ongenuanceerd dingen achter elkaar en dan heb ik het niet eens gehad over zorgcowboys die zoveel laaghangend fruit weghalen, dat er te weinig budget en deskundigen beschikbaar zijn voor de echte noodgevallen. En door aanbestedingsregels vallen opvangplekken voor echte problemen weg.
Wordt het weer eens tijd dat ouders hun kinderen weer gaan opvoeden? Heb jij nu ook van die momenten, dat wanneer je een kind ziet, je jezelf afvraagt of dat nou een kind is zonder problemen? Er valt voor mij en wellicht ook voor jou nog veel uit te leggen. De gemeenteraad moet er dinsdag al uit zijn. Laten wij hen wijsheid toewensen.