Dinsdagavond zal door de raadscommissie de armoede en ongelijkheid worden besproken. Ik vrees dat in onze samenleving verschillende interpretaties bestaan over het begrip armoede. De vaststelling dat mensen die in armoede leven niet alles kunnen doen wat anderen wel kunnen is tamelijk algemeen.

Toch krijg ik af en toe de indruk dat, laten we zeggen mensen met een riant tot zeer riant inkomen een ander beeld hebben van hoe armoede eruit ziet of aanvoelt dan mensen die zelf armoede ervaren. Armoede is iets heel anders dan geen geld hebben om een autootje te kunnen rijden of je pover ingericht en slecht geïsoleerd huurhuis slechts moeizaam te kunnen betalen of niet een keertje biefstuk te kunnen eten.

Tijdens een heel gezellige visite hoorde ik een van de andere gasten iets beweren over de mening dat het voor de minima moeilijk is een sinterklaasfeestje met door kinderen gewenst speelgoed te vieren. De dame in kwestie meende serieus dat de kinderen uit die arme gezinnen niets te klagen hebben. Er zijn immers allerlei instellingen en gemeentelijke regelingen om toch de gewenste cadeautjes te kunnen laten uitpakken. Ze meende dat kinderen uit pakweg vijf bronnen speelgoed uitgereikt kunnen krijgen. Ik kreeg de indruk dat zij dit best kon beweren in het gezelschap met mensen die al decennia geen enkel moment kenden van armoede.

Ik durf dat ook hier VVD-denken te noemen, omdat deze gedachtegang naadloos past bij de opvatting van de VVD-minister onder wiens leiding de toeslagenaffaire in gang is gezet. Het zijn echter niet alleen mensen met een VVD-profiel die de overtuiging hebben dat men hier in Nederland niet moet klagen wanneer er naast de eerste levensbehoeften geen geld meer is voor leuke dingen. We hebben ook nog een voedselbank en je moet je natuurlijk ook afvragen of die arme gezinnen zo nodig ook huisdieren willen hebben, wordt gezegd. Ik durf te bekennen dat ik zelf ook niet goed een idee heb van wat arm zijn werkelijk betekent.

Zowel mevrouw Grosthuizen als ik komen uit een gezin waar het geen vetpot was. Werkeloos in de vijftiger jaren zou best eens iets anders zijn geweest dan werkeloos nu en rondkomen van een minimuminkomen was voor ouders met een wat groter gezin in die tijd en de jaren erna toch wel een uitdaging. Het niet breed hebben zal toch echt iets anders zijn dan leven in armoede.

Onze raadsleden gaan het dinsdag hebben over armoede en achterstand. Ik mag zeggen dat ik alle raads- en commissieleden herken en bij geen van hen krijg ik een vermoeden dat hij of zij thuis in grote krapte lijdt of dat de vergoeding voor het raadswerk het enige inkomen is. Ik zeg er meteen maar bij dat ik vermoed dat er weinig of geen miljonairs bij zijn.

Een van de hoofdstukjes in het rapport van de rekenkamer is getiteld: De gemeente Hoorn gaat in grote mate uit van de eigen verantwoordelijkheid van inwoners. Dit is iets anders dan een opvatting die ook gehoord kan worden, dat de mensen die in armoede leven hun eigen verantwoordelijkheid kennelijk niet hebben gebruikt. Met andere woorden, ze zijn zelf verantwoordelijk voor de situatie waarin zij leven.

Wat wel wordt bedoeld is dat de gemeente deze mensen de nodige verlichting van de omstandigheden kan bieden, maar dat ze daartoe zelf ook stappen moeten ondernemen. Wanneer zij zelf geen stappen ondernemen om ondersteuning te krijgen, dan bestaat de kans dat zij hulp mislopen.

In het rapport komt ook aan de orde in hoeverre het Hoornse apparaat afstemming zoekt met instanties waarmee wordt samengewerkt en of het voor mensen in een achterstandsituatie doenlijk is om de benodigde hulp te kunnen vinden.

Ik durf niet te zeggen of er bij de Hoornse raadsleden mensen zijn die de dame die ik hoorde spreken tijdens de overigens erg gezellige visite direct gelijk zouden geven en – optimist die ik op sommige momenten echt wel ben – ik denk dat een meerderheid van oppositie en coalitieleden het rapport van de rekenkamer over armoede en achterstand serieus neemt. Ik hoop dat de Hoornse families waarover dinsdag wordt vergaderd ook hoopvol gestemd zullen zijn.

Disclaimer: De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. Streekomroep West-Friesland is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom en onafhankelijk.